จะต้องทำอย่างไรให้เธอหันมา

ในงานเลี้ยงที่ดูเหมือนไม่มีวันเลิกลา 
ระเบียงที่แยกออกมาจากตัวพระราชวัง มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมยืนเฝ้ามองดวงจันทร์อยู่

"ดวงจันทร์ที่สวยงามจะมีบ้างไหม ยามที่หัวใจของข้าไม่อ้างว้าง ข้าหวังว่าสักวันเจ้าจะนำพาผู้ที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของข้ามาให้ข้า"

เมื่อลมหนาวพัดมานางต้องจำใจเดินเข้าวังไปสู่งานเลี้ยงที่ไม่น่ารื่นร่มเลยสำหรับนาง

"มาเถอะเพื่อนข้า เจ้าจะยืนหนาวข้างนอกอยู่ไย ทำไม่เจ้าไม่มาสนุกด้วยกันเล่า นี่ข้าจะแนะนำเพื่อนข้าให้รู้จัก เจ้าชายรูปงามจากเมืองข้างเคียง"

ทั้งสองมองหน้ากัน และวินาทีอันยาวนานนั้น

"ข้ารู้สึกไม่อยากละสายตาไปจากดวงตาคู่นั้นเลย หรือว่าข้าจะต้องมนต์สะกด" เจ้าหญิงคิด จนลืมแสดงความเป็นมิตรให้กับฝ่ายตรงข้าม

"ข้าขอตัวไปเต้นรำก่อนนะ" เจ้าชายเอ่ยขึ้นแทรกบรรยายกาศอันนิ่งอึ้งของเจ้าหญิง

"ข้าก็ด้วย" เจ้าหญิงปล่อยให้เพื่อนชายยืนอยู่เพียงลำพังคนเดียวแล้วเดินตามเจ้าชายไป ต่างฝ่ายต่างมีคนเข้ามาขอเต็นรำด้วย แต่ถึงแม้นจะเป็นอยากนั้นแต่สายตาของทั้งคู่ก็ยังคงจ้องมองกัน 

"สายตาคู่นั้นที่มองข้า เค้ากำลังคิดอะไรอยู่นะ ข้าอยากให้เค้ามองข้า แล้วตกหลุมรักข้าเพียงคนเดียวเหลือเกิน"
 
(((((((((( เช่นกัน ))))))))))

"เจ้าชั่งสวยเหลือเกิน" เจ้าหญิงหันมามองคู่เต้นรำ สายตาหลุดออกจาการประสาน

"อะไรนะคะ"

ชายผู้นั้นขยับเข้าไปใกล้เพื่อกระซิบให้เจ้าหญิงฟังชัดขึ้น ฝ่ามือเค้าโอบรัดเอวบางแน่น

"ข้าบอกว่าเจ้าชั่งสวยเหลือเกิน เจ้ารู้ไหมว่าแม้นแต่กุหลายงามยามคำคืนก็ไม่อาจสวยสู่เจ้าได้เลย" 

"ขอบคุณคะ แต่ข้าขอปฎิเสธความมีน้ำใจของท่าน" เจ้าหญิงกล่าวขอบคุณแล้วส่งยิ้มให้เป็นของขวัญ ก่อนจะแกะฝ่ามือนั้นออกแล้วเดินหนีออกมา

"สายตาคู่นั้น" 

แค่เพียงครู่แต่เจ้าชายได้หายไปจากสายตาของเจ้าหญิง นางเฝ้ามองหาผ่านผู้คนจำนวนมากมายที่เต้นรำกันอย่างสนุกสนาน นานมากนานจวบจนช่วงเวลาผ่านเลยไป